Transparant schaakspel

Toen ik bij Gunnar Daan een maquette moest maken van perspex, ontstond het idee om van dit materiaal een gestileerd schaakspel met schaaktafel te maken. Niet dat ik op dat moment zoveel schaakte.

Op de RSG in Sneek werd ik een verwoed schaker, eerst in de kantine, later in Rinke’s Koffiebar. Op mijn 16e werd ik lid van de Jouster schaakclub en speelde in de seizoen competitie in het eerste tiental. Maar toen ik het huis uit ging, nleef het erbij. Geen van mijn vrienden schaakte. Toen ik rond 1980 in Leeuwarden kwam wonen, meldde ik mij meteen aan bij de roemruchte schaakclub  Philidor, die speelden in een bovenzaal van de Harmonie. Maar toen bleek dat ze op dezelfde avond speelden als de serie ‘Brideshead Revisited’ door de KRO werd uitgezonden, zegde ik meteen mijn lidmaatschap weer op. Nooit is er een mooiere serie op tv geweest. Daarna speelde ik af en toe op mijn schaakcomputer, een plastic geval met lampjes, dat ik rond diezelfde tijd had aangeschafd. Maar een mooie schaaktafel is een sier voor het oog.

De uitdaging was, dat ik de vorm van de stukken uit staaf moest kunnen maken, terwijl ze toch herkenbaar moesten blijven. Een grotere uitdaging was, dat het materiaal transparant was, de velden alternerend zwart en transparant waren, maar de stukken toch als zwart en wit herkenbaar moesten zijn. De stukken zaagde ik op de cirkelzaag van mijn vader, een angstaanjagend karwei – bij de perspex maquette had ik beina een vinger afgezaagd – waarna ik de vlakken polijstte met koperpoets. De kleur van de stukken maakte ik door witte en zwarte plakfolie onder de stukken aan te brengen.

Het resultaat zag er mooi uit, maar was niet erg praktisch. Ik denk dat ik er een keer of 5 mee heb gespeeld. Pas toen ik bezig ging met mijn fotoproject Meneer Houtman, zag ik opeens een mogelijke toepassing. De tafel vond ik op zolder, de stukken kwamen na lang zoeken tevoorschijn uit de commode op de kinderkamer.