De grens over

De grens over

‘Dat is mooi,’ zei ex-collega Margreet, ‘dat je je nog niet verveelt.’ Na mijn pensioen drinken we af en toe nog wel eens een kop koffie, om even bij te praten. Ik had bij mijn afscheid een geranium meegekregen. Die leeft nog steeds, maar toen had ik mijn plan al getrokken. Ik wilde proberen een figuur van hout te maken, die iedere denkbare houding kon aannemen, om geënsceneerde foto’s mee te maken, om hem daarna weer op te ruimen. Dan staat hij niet in de weg. Jazeker, Margreet volgde de belevenissen van Meneer Houtman op de voet. En dat is natuurlijk ook mooi, maar inmiddels wil ik best toegeven, dat mijn nieuwe houten vriend mij danig bezig houdt. Overdag valt het nog wel mee, maar als ik ’s ochtends wakker wordt – om uurtje of 7, 6, 5 – dan loopt hij al weer te rommelen in mijn hoofd met ideeën en hoe dat dan moet en of dat eigenlijk wel kan. En dat is erg vermoeiend. Ik zet hem het huis niet uit – het blijft toch je geesteskind – maar het werd tijd, dat hij op vakantie ging, de wijde wereld in. De grens over.

Over grenzen gesproken. Toen ik hem vorig jaar had gemaakt, vroeg men wel eens of ik van plan was, om hem mee de straat op te nemen. ‘Daar zal ik uiteindelijk niet aan ontkomen,’ zei ik dapper, ‘maar daarvoor moet ik nog wel ergens overheen. Zo ver ben ik nog niet.’ En was ik vorige week inmiddels wél zover? Nee, natuurlijk niet. Want de enige manier om over je eigen grens heen te gaan, is om het gewoon te doen. En wat je doet, begint bij het begin. Daarom bereidde ik dinsdag alles tot in detail voor in de achtertuin en maakte een paar testfoto’s. Alles klopte. Dat gaf moed, maar ’s nachts realiseerde ik me, dat het toch iets anders moest. Daarom moest de proefopstelling worden, dus woensdag kon ik er nog niet op uit. En donderdag had ik met mijn vriend Kees afgesproken, dus dat betekende nog een dag respijt.

‘Slaap je wel goed?’, vroeg mijn vriend bezorgd, nog voor mijn jas aan de kapstok hing.
‘Kun je het zien?’ Enfin, ik besloot mijn ziel maar bloot te leggen, want waar zijn vrienden anders voor? Hij vond dat ik een assistent moest meenemen. Ja, leuk bedacht, maar iedereen is overdag aan het werk.  Thuis gekomen raapte ik dus alle bravoer bij elkaar en zei resoluut: ‘Morgen gaat het gebeuren!’
‘Ja, morgen zit ik in Utrecht’, zei ze enthousiast en ze legde uit, waar die vergadering over ging. Ik lette maar half op. Zij had de auto, dus ook vrijdag kon ik niet met Meneer Houtman op pad. Ik speelde sportieve teleurstelling, maar slaakte een onhoorbare zucht van verlichting, want naarmate het uur U naderde, stapelden de denkbare rampen zich op. Onmogelijk dat alles goed zou gaat, zoiets bestaat niet. En dan stond ik daar met mijn 2 handen en een hobby, waarmee ik me niet verveelt, met 38 vleugelmoeren. En als je er eentje weer losdraait, kan alles in elkaar zakken.
‘Doe het dan op zaterdag,’ zei ze luchtig, ‘dan help ik wel even. Is het zo klaar.’ Mijn emotionele barometer zakte meteen uit het rood.

Nu was het op zaterdagochtend verbazend druk op de Ljip te Joure, maar omdat we samen waren, leverde dat geen ongelukken op. Dus toen we Meneer Houtman volgens plan hadden opgesteld bij het plaatsnaambord, … ontdekte ik dat de cameratas nog naast de voordeur stond. Zodat ik hem niet kon vergeten! Zie je wel, dacht ik, er gaat altijd iets mis! Ik ben ook maar een mens, bij wie de aftakeling in de vorige eeuw is ingezet. En toen ik mijn camera had gehaald, bleek mijn perfecte plaatje te worden verziekt door een brute afrastering, die ik bij mijn verkenningen over het hoofd had gezien. En dat rare padvindershonk, hoe is dat ooit door Welstand gekomen?! Enfin, uiteindelijk bleek het camerastandpunt van achteren [dat ik vooraf had uitgesloten] toch het best mijn verhaal te vertellen.

Kortom, de komende weken hebben we het rijk weer alleen, dat wil zeggen, samen.

Informatie

Datum: 27 mei 2023
Codering: Pos 24 versie 1.6
Locatie: De Ljip te Joure
Attributen: racefiets van Leo; Ortlieb fietstassen, racket en ballen; hoofdkussen en slaapzak; helm van Gerben W; ‘Shirt’ van Bakkerij Breimer