De ++ tafel (2006 - 2009)

Boedelscheiding

Na het besluit om te gaan scheiden, begon mijn vrouw over de scheiding van onze boedel. Terwijl ik nog nadacht over een correcte en rechtvaardige procedure, verklaarde ze dat zij de eettafel wilde houden. Dat lag niet meteen voor de hand, want ik had hem zelf ontworpen en samen met mijn vader gemaakt. Maar haar argument was, dat we er beide aan gehecht waren, maar dat ik er altijd weer één zou kunnen maken. Daar was weinig tegenin te brengen.
‘Goed,’ zei ik, ‘dan maak ik een nieuwe.’ Ik realiseerde me, dat een tweede altijd beter is. Ik had genoeg van die zwarte kleur (en de rest van ons zwartwit interieur) en ik wilde hem 30 cm langer maken. Destijds had ik het ontwerp aangepast aan onze keuken. Nu wilde ik een huis zoeken, dat om die eettafel van 1x2 meter heen paste: maatstaf van mijn onbekende nieuwe bestaan. Die essen tafel werd het laatste meubelstuk, dat ik samen met mijn vader maakte. Onder op het blad staat in viltstift nog zijn handtekening met een datum erbij.

Ik noem hem de ++ tafel, vanwege de vorm van het onderstel, waardoor er 10 mensen omheen kunnen zitten en niemand met zijn knieën tegen een poot stoot. Komende kerst zijn we met zijn tienen.

Home is where the heart is

Het is verbazingwekkend hoeveel woningen geen ruimte hebben voor een eettafel van 1x2 meter. Het bouwbesluit gaat er vanuit dat je niet meer dan twee kinderen krijgt, en dat het bezoek zijn warme prak maar voor de tv opeet. Maar tenslotte vond ik een tweekapper met een uitgebouwde keuken. Ander pluspunt was een ruime bijkeuken. Ook al iets waar het Bouwbesluit niet in voorziet.

Maar goed, de voorspoedige verhuizing opende zich onder mijn voeten een denkbeeldige krater, waar ik op mijn snuffert in donderde. Voor het eerst in mijn leven woonde ik op mijzelf. Het was echt een mooie woning, ook al was het een stapje terug, alles was perfect voor elkaar, maar er ontbrak iets, waardoor ik me er niet thuis voelde. De eerste keer, dat ik voor mezelf en niemand anders kookte, maakte ik per ongeluk veel te veel en ik had niet eens bakjes gespaard voor in de vriezer. Internet werkte ook nog niet, omdat ik bij KPN een ander telefoonnummer had aangevraagd, maar wel mijn email adres wilde houden. Voor een week om was liep naar mijn ex en fluisterde: ‘Help.’ Ze vond, dat ik het wat gezelliger voor mezelf moest maken. De volgende dag kwam ze langs met wat plantjes, vaasjes en frutteltjes. En dat hielp. Niet zozeer die frutteltjes, alswel dat gebaar.
Twee weken later kwam mijn vriend Kees een weekend logeren en toen hij na de koffie op mijn wc had gepoept, voelde ik diep van binnen iets op zijn plek vallen. Ik was erdoor.

De geluidswal

Nadat ik een nieuw email-adres accepteerde, had ik eindelijk internet. Meteen ging ik mij oriënteren op het digitale datinggebeuren, want als ik over 2 jaar weer een nieuwe liefde wilde hebben, moest ik onderhand wel eens op zoek.Al de volgende dag was zij de eerste die zich meldde. En terwijl wij elkaar verbaal aftastten en versierden, werd de wachtrij alsmaar langer, dus sloot ik na een week het loket maar weer. Ik zal mij verder onthouden van intimiteiten, maar ik wist het meteen.
Toen ik mijn goede vader vertelde, dat ik een nieuwe vriendin kwam voorstellen en dat ik haar via internet kende, keek hij me onthutst aan. Ik weet niet precies, wat hij zich daarbij voorstelde, maar nog voor de koffie was doorgelopen was hij al om. Bij het afscheid zei hij: ‘Welkom in de familie.’ Daarmee was het officieel.

Maar goed, zij woonde in Zwolle, dus we zagen elkaar voornamelijk in het weekend en door de week verlangden we naar elkaar. Daarom plaatste ik Meneer Houtman op de geluidswal met een verrekijker. Die staat niet alleen voor dat zoeken, maar ook voor dat heerlijke zoete verlangen.
Bij die geluidswal moet ik altijd denken aan de eerste jaren van de wijk Skipsleat, toen op warme zomeravonden de jonge vrouwen van de overkant daar in het gras zaten bij te kletsen. Misschien ging het over tepelkloven en slaaptekort, maar in mijn verbeelding waanden zij zich weer even jonge meiden, toen de realiteit nog niet was ingeslagen, nog maar een paar jaar terug. Het zag er zo genoeglijk uit. Tegen de tijd dat ik dat huis kocht, waaren er geen jonge meiden meer en zat daar nooit meer iemand. Het enige dat blijft is verandering.  

Bekijk ook...

De werkkamer (1990 - 2005)

Ik ben een principieel mens, maar met een impulsieve inslag. Toen ik in 1977 uit Joure vertrok, zwoer ik nooit meer terug te keren. Maar toen ik vader werd, besloten we ons droomhuis aan de Willem Lodewijkstraat op te geven voor een huurwoning … in Joure, of all places.

Denkend aan Zusje

Toen ik mijn zusje een foto van Meneer Houtman liet zien, zei ze: ‘Je moet hem op een steiger neerzetten, de nieuwe steiger van Salt bijvoorbeeld, bij Terherne …’ Ik wist niet meteen, wat ik met die suggestie aan moest, maar zij had dat beeld in mijn hoofd geplant en op een dag vulde het zich als vanzelf met betekenis.

De Eiersprong-theorie

Toen ik de kinderziektes aan het Vehikel van Meneer Houtman had verholpen, werd het tijd voor om een groots en stoutmoedig plan uit te voeren.