Ons strand

Hij doet niks

Sinds Meneer Houtman voor zijn verjaardag een Vehikel heeft gekregen, komt hij wat meer onder de mensen. Voor hem niet, maar voor mij is dat wel even wennen, want het is een heel gehannes en iedereen kijkt mee. Toen ik met buurman en Meneer Houtman een bezoek aan het strand bracht – aan het eind van onze straat is dus een strand, ik herhaal, aan het eind van onze straat is een strand – maar goed, toen wij daar arriveerden voor het maken van een foto, was het bankje gelukkig nog vrij. Er lag wel een familie van drie generaties vlak voor te zonnen. Met enige schroom legde ik uit wat de bedoeling was. Ik hoefde het niet eens te vragen, ze stonden meteen op, sleepten hun badlakens weg buiten het tafereel en maakten ‘graag ruimte voor cultuur’. In dat opzicht is mijn houten vriend ook net een hond. Hij roept toch aanspraak op. Je doet desgevraagd met plezier steeds hetzelfde verhaal en door oefening wordt het steeds compacter en snediger.   
Toen de eerste foto’s klaar waren, zette ik hem recht en zei tegen mijn publiek: ‘Wie met hem op de foto wil, mag gaan zitten. Hij doet niks.’ Ze hadden geïnteresseerd toegekeken, maar hier waren ze niet op gekleed.

Als de kleinkinderen komen logeren, willen ze altijd naar het strand en ik moet dan meespelen. En natuurlijk doe ik dat, maar het liefst trek ik mij terug op dat bankje, om te luisteren naar het zorgeloze gekwetter van de kinderen, te turen naar het kabbelende water en te denken aan helemaal niets. Il dolce far niente – het zalige nietsdoen. Totdat ze komen aanrennen met een vies ding, dat ze hebben gevonden en dat ik beloof te bewaren.

Het is een semi-clandestien strand, dat strand in onze straat. In het water ligt wel zo’n ballenlijn voor de veiligheid van de allerkleinsten, maar sanitair is niet voor handen, als we de waterplas zelf even buiten beschouwing laten. Voor ons is dat geen probleem. Wij wonen namelijk vlakbij.  

Achtergrondgeluiden

Een zwemmer ben ik nooit geweest, maar toen het zwembad werd gebouw – voor de duidelijkheid: het buitenzwembad met de illustere naam De Stienen Flier – schaften mijn ouders een gezinsabbonnement aan en werden wij geacht omwille van het rendement uit school daar naartoe te gaan. Achter het raam van de enorme machinekamer kon je zien hoe warm het water was. ‘Sjesus, 17 graden!’, hoorde je dan iemand roepen. Maar goed, veel anders was er toen ook niet. Later, op de middelbare school, kwam ik daar nog wel eens op warme zomerdagen tijdens een proefwerkweek. Eerst even in het diepe een paar baantjes trekken en dan opdrogen op een badlaken aan de rand van de immens grote speelweide. Tijdens de jeukfase bracht ik het nog wel op om te leren, maar tenslotte vielen de ogen dicht. De zon op mijn rug, een klein beetje wind en in de verte het gerucht van de kinderen in het water, het allermooiste achtergrondgeluid. O zaligheid, voor even geen gezeur, geen accute problemen en geen pubersores. Dan lag mijn geluk onder handbereik.  

Dat zwembad is inmiddels opgeruimd en vervangen door Swimfun, dat nu alweer opnieuw moet worden betegeld, lazen wij in de krant. Ik ben daar nog nooit ben geweest, maar ik hoor uit betrouwbare bron dat het best leuk is, als je van zwempret houdt. Maar nog steeds, op een mooie dag als de wind gunstig staat, hoor ik in mijn achtertuin aan de grens van mijn kwijnende gehoor precies diezelfde waterpretgeluidjes als op die speelweide, want aan het eind van onze straat … of had ik dat al verteld? Soms sluit ik voor even mijn ogen en laat dan zomaar een gat in de dag vallen. Hmmm, wij mogen niet klagen en dat doen we ook niet.

En wat ik eigenlijk wilde zeggen, dit soort dingen lees je dus nooit in de krant.

Informatie

Titel: Hij doet niks
Datum: 23 augustus 2023
Codering: Pos 47 versie 1.3 (rechts) en 1.10 (links)
Locatie: Strand Ljip, Joure
Attributen: Vehikel PNR 33-2; hoed uit Vercelli; Ice Tea zonnebril; handdoek van schoonmoeder
Bijzonderheden: PNR 33-2 betekent: ‘Perge Non Respicere’ (gaat voort en kijkt niet om), project 33 (verjaardagskado) en model 2 (het eerste model was lelijk).