Focus op Solution

Eigen sound eerst

De politiek moet zich niet met muziek bemoeien. Een jaar of 10 kwam de PVV – de partij van Eigen Volk Eerst – met het onzalige voorstel om Radio 2 te verplichten minimaal 35% Nederlandstalige muziek door de ether te sturen. Godzijdank werd dit door de Publieke Omroep categorisch genegeerd, maar ondertussen wordt er toch veel meer Nederlandstalig en Nederlands product gedraaid. Veel te veel naar mijn smaak. Begrijp me goed, ik ben geen nestschijter, maar ook bepaald geen nationalist. In mijn platenkast staan best wel een aantal Nederlandse, zelfs Nederlandstalige LP’s. Voor de lezer ben ik even aan het turven gegaan: 5% is Nederlands product, waarvan de helft Nederlandstalig. En daarnaast ook nog 1% fries(talig) werk, vooral van mijn muzikale vrienden.
Maar, zou ik een favorietenlijst maken – ik ben ertoe in staat – dan zou bij de eerste 50 geen Nederlandse LP/CD staan. Bij de eerste 100 wel.

Ik geef onmiddellijk toe dat er Nederlandse artiesten zijn van internationaal niveau. Op dit moment zonder twijfel Anouk. In de jaren 70 kon je Brainbox, Focus en Alquin wat mij betreft gerust ook in dat rijtje zetten. De Tee Set, George Baker en de Shocking Blue wat mij betreft weer niet, maar ik ga daar niet over. En de Tweede Kamer al helemaal niet. Stelletje bitterballen!

Focus en Vondel

Focus in hun gloriedagen. Ik zag ze tijdens de Sneekweek in de Veemarkthal van Sneek. Focus was in die zin wat een vreemd bandje, dat ze geen zanger hadden, als we voor het gemak dat gejodel van Thijs van Leer even vergeten. Mijn fascinatie ging in de eerste plaats uit naar Jan Akkerman, de gitarist. Dat kwam zo. Greydanus, leraar Nederlands op de RSG, legde ooit het verschil uit tussen Vondel en Bredero, door ze te vergelijken met respectievelijk Focus en Cornelis Vreeswijk. Zijn zoon, die bij ons in de klas zat, hield erg van Focus. Van hem leende ik de single Sylvia. Op mijn slaapkamer draaide ik hem om mijn Lenco pick-up en ik vond hem leuk, maar de B-kant maakte echt indruk. Daarop stond Tommy, ook een gitaarnummer.

Die avond in de Veemarkthal hoorde ik voor het eerst, hoe soeverein het geluid van een elektrische gitaar kan zijn. Op dat moment realiseerde ik me nog niet, dat het om het magistrale geluid van een Gibson Les Paul ging. Jan Akkerman moet niets van Fender hebben, maar hij is dan ook geen bluesgitarist.

Focus had vanuit Joure een trouwe aanhang. Misschien lag het aan de hasjiesj, maar opeens drong het fenomenale vermogen van Pierre van der Linden, de drummer, tot mij door. Drummers waren voor mij bijzaak en noodzaak, nooit hoofdzaak, maar op dat moment kon ik er niet omheen. In 2005 hoorde ik hem weer met Focus en wederom was ik diep onder de indruk, maar Jan Akkerman deed niet meer mee en dat maakte heel veel verschil. Ik weet nog precies waar ik stond, in de Veemarkthal in Sneek (1975?), toen Jan Akkerman Tommy inzette. Dat superieure gitaargeluid. Het sneed door mijn ziel.

Solution

Een jaar later stond ik tijdens de Sneekweek voor de Manege aan de Oppenhuizerweg in de rij. Solution kende ik niet echt, omdat ze geen singles uitbrachten, althans niet met succes. Ze kwamen uit Groningen en er werd gezegd dat ze op Focus leken, dus ging ik erop af. Het was druk en hoog zomer. Een grote Volvo passeerde claxonnerend de wachtrij voor de kassa en parkeerde voor de deur. Jan Akkerman stapte uit, met een bontmantel, hoed, zonnebril, de patser! Hij liep langs de rij, maar werd bij de deur gekeerd. Hij moest erlangs, zei hij, maar daar dacht de organisatie anders over. Of ze wel wisten wie hij was?! Misschien wel niet. Als hij naar binnen wilde, moest hij aansluiten in de rij. Onder luid gejoel stapte hij weer in, reed woest achteruit en knalde over een paaltje, waardoor hij niet meer voor- of achteruit kon. En terwijl hij het liefst door de grond was gezakt, moest hij uitstappen en hulp vragen, … en natuurlijk kreeg hij die. Kort daarop werd hij in Engeland door Melody Maker uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld, maar hij werd nooit – als Clapton – tot God verklaard. In Sneek was hij niet eens genoeg om buiten de box-office om binnen te komen, om naar zijn vrienden te komen kijken.

Divergence

Maar goed, na een lange omweg kom ik to the point: Solution was eigenlijk best goed, zelfs bij vlagen geweldig. En zij speelden ook Tommy, eerst op saxofoon, daarna op gitaar. Al noemde zij het niet Tommy, maar Divergence.

Focus had het thema gebruikt voor kant twee van Focus II, slechts anderhalve minuut lang. Dat werd voor de B-kant van Sylvia nog wat opgerekt, maar het origineel was van Solution, zo vertelde een kennis mij ter plekke. Jan Akkerman noemde het deuntje Tommy naar Tom Barlage, de saxofonist van Solution. In het buitenland kende ze de Golden Earring en Shocking Blue (vanwege Venus). Solution had in kleine kring, vooral onder muzikanten, een grote reputatie, maar kwam niet veel verder dan het vaderlandse clubcircuit. Zonde, maar misschien ook wel niet. Is er ook geen reden om naast je schoenen te gaan lopen.

Naschrift: Gecorrigeerd: het concert van Focus bleek niet in de de Manege maar in de Veemarkthal te zijn geweest.
Eerder gepubliceerd in mijn bundel This is my song (2012).