Muziekverhalen

‘Niet zo dicht bij de radio,’ zei mijn moeder. ‘Je kunt wel doof worden.’ Ik gehoorzaamde automatisch en nam een meter afstand, maar toen ze naar de keuken moest, ging ik toch weer dichter tegen de Blaupunkt buizenradio aanzitten. Die functioneerde ook als verster-ker en luidspreker voor de pick-up en ik had ‘Spiegelbeeld’ opgezet. Het was zondagochtend, mijn vader was naar de kerk. Ik was gisteravond al met mijn moeder geweest, zodat ik nu plaatjes kon draaien.Lees verder

Toen een prille collega enthousiast verslag deed van haar eerste bezoek aan de zieltogende Zalen Schaaf te Leeuwarden, was het of zij en niet ik aan het sterfbed had gezeten van mijn oude vriend. Want een gebouw is dan wel van steen, maar iedere ruimte heeft een ziel, waar je van kunt houden.Lees verder

Gisteren trof mij tussen het grote nieuws van Campagne en Covid een klein berichtje in de krant. Joe Speedboot wordt verfilmd met een script van onder andere Daniël Samkalden. Weinig mensen zullen weten, dat hij toevallig heeft wel één van de allermooiste Nederlandse liedjes op zijn naam heeft gezongen. In 2011 schreef ik er een verhaal over.Lees verder

Als liefde voor muziek oprecht is, kun je ook verliefd worden. Falling in love, zoals de Engelsen veel treffender zeggen, want dat is het. Vallen, voorover met je snufferd in de hopjesvla. Dat overkwam mij op een prachtige middag in de zomer van ’78 te Avignon.Lees verder

Dr John schreef in zijn autobiografie Under the Hoodoo Moon: ‘I figure the more talent there’s in people, the bigger pain in the ass they usually are. But there are guys like Eric Clapton, who disprove the rule … he’s a real sweetheart.’Lees verder

In 1975 ontving de Zangeres zonder Naam een Gouden Harp van de Stichting Conamus. Eerdere gouden harpisten cabaretpromotor Wim Ibo vonden dat, door het belonen van ‘milieuverpestende smartlappe-rij en infantiele stompzinnigheid’, deze onderscheiding zodanig in waarde was gedaald, dat ze uit protest hun gouden harpen terugstuurden.Lees verder

Zoals vaak keek ik naar de Pointless, een quiz op de BBC. Een ouder echtpaar - mijn favorieten - waren op ongelukkige wijze in de tweede ronde uitgeschakeld. Ik deed mijn beklag bij mijn vrouw, die in de keuken net de tagliatelle bij de saus gooide. ‘Het eten is klaar,’ zei ze. Ik griste twee bor-den uit de kast, schepte eentje vol en spoedde mij weer naar de bank. ‘Hoef je geen mes?’ - ‘Nee, waarom?’Lees verder

Muziek moet hard, toch? Natuurlijk, af en toe moet muziek hard. Je kunt een transistorradio tegen je oor drukken tot het pijn doet, maar dat is toch niet hetzelfde. Toen ik 15 was, hoorde je de muziek nergens zo hard als uit de speakers van de botsauto’s, met Jouster Merke.Lees verder

Toen het hart van Luc de Vos vijf jaar geleden – op 29 november 2019 – plotseling stilstond, weende heel Vlaanderen. En dat terwijl Matthijs van Nieuwkerk in DWDD, waar deze Man van Taal aan tafel werd herdacht, moest bekennen dat hij nog nooit van hem had gehoord, zelfs niet van zijn band Gorki.Lees verder

‘Zal ik de dozen van zolder halen?’, vroeg ik zaterdag na Driekoningen. Mijn vrouw keek een beetje zuur en vroeg: ‘Zullen we hem niet nog een weekje laten staan?’ ‘Mij best,’ zei ik, ‘we hebben niet voor niets een plasticboom. Wat mij betreft blijft hij staan tot Pasen.’ Onwillekeurig moest ik denken aan een zaterdag tegen Pasen 1976.Lees verder

Vervolg op Neil Hier! (1976) waarin ik vertelde, dat ik op 26 maart 1976 in de Edenhal stond. De lichten gingen uit … … en plotseling doemde daar wankel een man met lang haar en opgelapte kleren op, die zich met de blik op de grond een weg zocht langs de kabels en het instrumentarium. We juichten! Dat was hem! Dat was Neil Young! Hij was het echt!Lees verder