Wat was mijn eerste plaatje? Tja, dat hangt af van de definitie. Mijn vriend Willem Hooghiemstra had een eigen zolderkamer met een platendraaier, dus kocht hij platen. Ik deelde mijn kamer met twee broers en de draaitafel beneden was van mijn vader en mijn afwijkende muzieksmaak, was een groeiend bron voor frictie. Omdat Willem snel van smaak wisselde, kon ik sommige platen voor een zacht prijsje overnemen. De eerste was Jolita van Rob Hoeke’s Rhythm & Blues Band.
My generation (1970)
©2013 Herman Nijholt
Mijn vriend Willem zette de buizenradio aan. Met het oplichten van het controlelampje naderde een bromtoon met een gevaarlijke krikkelkrak. Hij freubelde aan een kabel – krrrk! – en lichtte het deksel van de grammofoon. Uit een bruine hoes gleed een langspeelplaat. Die vlijde hij op de anti-statische mat. Hij trok de arm naar achteren, waarmee de draaitafel in beweging kwam, en hing de naald boven de aanloopgroef. Ik pakte het badmintonracket – tennisracket, noemden we dat – en hield het in aanslag, de benen gespreid. Hij griste het springtouw van zijn zusje onder de matras vandaan en keek me aan – een knik – en hij haalde de lift over.
Ik viel perfect in de tsjak-tsjak-tsak openingsriff. Willem boog diep voorover en schreeuwde in het handvat: ‘People try to put us down!!!’
‘Talking ‘bout my g-generation!’ (Dat was ik)
‘Just because we g-get around!!’
‘Talking ‘bout my generation!’
Het geluid werd zwaar vervormd, maar dat vonden we juist lekker. Ik ging tekeer en molenwiekte met mijn rechterarm – Willem was uitzinnig – wij waren helden! Ik sprong op de matras en gleed bijna in een spagaat – Willem lachte. Ha! Hij vond mij geweldig! Toen bukte hij en draaide het volume weg. Verbaasd keek ik om.
‘… zijn jullie gek geworden?!’, klaagde zijn moeder met het hoofd door het vloerluik, ‘de lampen komen bijna van boven.’
‘Ik gleed uit,’ zei ik. Ik had het racket al uit mijn handen laten glijden en schaamde me. Willem sloeg geen acht op zijn moeder en deed, of hij zin had om een stripboek te lezen. Hij hield van Billie Turf. Ik niet.
‘… het is kwart over vijf,’ zei zijn moeder tegen mij.
‘Dan moet ik naar huis,’ zei ik. Ik ging zitten en trok mijn schoenen aan. Toen ze weg was zei ik:
‘Zaterdagmiddag?’
‘Best,’ zei Willem zonder op te kijken. ‘De mazzel.’
Eerder gepubliceerd in mijn bundel De Juiste Dosis ©2013
Youtube links: De beste uitvoering ooit van ‘Live at Leeds’ & Woodstock
Live at Leeds in mijn platenkast
Mijn vriend Willem
