My generation (1970)

Mijn vriend Willem zette de buizenradio aan. Met het oplichten van het controlelampje naderde een bromtoon met een gevaarlijke krikkelkrak. Hij freubelde aan een kabel – krrrk! – en lichtte het deksel van de grammofoon. Uit een bruine hoes gleed een langspeelplaat. Die vlijde hij op de anti-statische mat. Hij trok de arm naar achteren, waarmee de draaitafel in beweging kwam, en hing de naald boven de aanloopgroef. Ik pakte het badmintonracket – tennisracket, noemden we dat – en hield het in aanslag, de benen gespreid. Hij griste het springtouw van zijn zusje onder de matras vandaan en keek me aan – een knik – en hij haalde de lift over.
Ik viel perfect in de tsjak-tsjak-tsak openingsriff. Willem boog diep voorover en schreeuwde in het handvat: ‘People try to put us down!!!’
‘Talking ‘bout my g-generation!’ (Dat was ik)
‘Just because we g-get around!!’
‘Talking ‘bout my generation!’
Het geluid werd zwaar vervormd, maar dat vonden we juist lekker. Ik ging tekeer en molenwiekte met mijn rechterarm – Willem was uitzinnig – wij waren helden! Ik sprong op de matras en gleed bijna in een spagaat – Willem lachte. Ha! Hij vond mij geweldig! Toen bukte hij en draaide het volume weg. Verbaasd keek ik om.
‘… zijn jullie gek geworden?!’, klaagde zijn moeder met het hoofd door het vloerluik, ‘de lampen komen bijna van boven.’
‘Ik gleed uit,’ zei ik. Ik had het racket al uit mijn handen laten glijden en schaamde me. Willem sloeg geen acht op zijn moeder en deed, of hij zin had om een stripboek te lezen. Hij hield van Billie Turf. Ik niet.
‘… het is kwart over vijf,’ zei zijn moeder tegen mij.
‘Dan moet ik naar huis,’ zei ik. Ik ging zitten en trok mijn schoenen aan. Toen ze weg was zei ik:
‘Zaterdagmiddag?’
‘Best,’ zei Willem zonder op te kijken. ‘De mazzel.’

Youtube links: De beste uitvoering ooit van ‘Live at Leeds’ & Woodstock

Bekijk ook...

Mary & Jerry Bey

Kinderloos – Zangeres zonder Naam

In 1975 ontving de Zangeres zonder Naam een Gouden Harp van de Stichting Conamus. Eerdere gouden harpisten cabaretpromotor Wim Ibo vonden dat, door het belonen van ‘milieuverpestende smartlappe-rij en infantiele stompzinnigheid’, deze onderscheiding zodanig in waarde was gedaald, dat ze uit protest hun gouden harpen terugstuurden.

Mac Rebennack, alias Dr John the Nighttripper op VPRO's Piknik

Dr John the Nighttripper: I walk on guilded splinters

In 1971 kende ik drie soorten muziek. De bloemkoolmuziek van mijn ouders. Voor zover ik daar al van hield, hield ik dat angstvallig voor me. De Top40 muziek van Radio Veronica, daar woonde ik in. En dan had je nog de Psychedelische LP-muziek van de Superclean Dreammachine met Ad Visser. Die begreep ik niet helemaal – daar moest je verdovende hasjiesj voor gebruiken – maar het bood een venster op een andere wereld.

Is Clapton God?

Dr John schreef in zijn autobiografie Under the Hoodoo Moon: ‘I figure the more talent there’s in people, the bigger pain in the ass they usually are. But there are guys like Eric Clapton, who disprove the rule … he’s a real sweetheart.’