Laten we maar eens beginnen op een mooie ochtend in september dit jaar. Voor dag en dauw reed ik naar mijn werk. Ik luisterde naar Radio 2. Een vrouw – ik noem haar Truus van de Buren – belde naar de studio en vroeg Perfect Day aan, omdat het een prachtige nazomerdag dreigde te worden. De DJ van dienst vond het een treffende keuze. Ik mag van mezelf niet kwaad worden voor de koffie, dus werd ik verdrietig. Ik heb de radio uitgezet, maar de teleurstelling verdween niet. Het kwaad was al geschiedt. Niets is opgewassen tegen pure domheid.
Nils Lofgren 1995
Verhaal en artwork ©2013 Herman Nijholt
Shit
1995 - Heino is niet bepaald het centrum van de wereld, maar op 4 november 1995 – de nacht dat Yitzhak Rabin werd vermoord - speelde Nils Lofgren in het plaatselijke muziekcentrum. Ik legde twee tientjes neer en kreeg een stempel op de rug van mijn hand. Kees wilde eerst zijn jas afgeven. Ik liep door, op zoek naar de zaal, en trok per ongeluk de deur naar de toiletten open. Iets vertraagd drong tot mij door, wat ik binnen had gezien, dus ging ik alsnog naar binnen. In het voorportaal stond een klein donker ventje met een centenbak.
‘Hey Nils!’, zei ik met uitgestoken hand. ‘How do you do?’
Hij glimlachte vriendelijk, maar een zekere nood was van zijn gezicht af te lezen.
‘Fine, just fine.’
‘Last time we met was 20 years ago. In Paradiso Amsterdam.’
‘20 years ago? Man, that’s a long time ago.’
‘Yes. And a memorable night it was!’
In alle opzichten. Nils was in die jaren gehyped, nadat Neil Young hem had ontdekt. Constant Meijers schreef in Muziekkrant OOR dat hij één van de groten zou worden. Het liep allemaal anders. Af en toe mocht hij anoniem met Springsteen meespelen. 20 jaar geleden was ik met Kees in zijn kleedkamer geweest. Nils was toen knetter stoned van de hasj en het succes. Voor Kees had hij een poster getekend met To Case.
Op dat moment werd er achter mij doorgetrokken en sloeg er een deur in mijn rug.
‘Beg your pardon,’ zei de artiest met afgeknepen stem.
Maar ik dacht aan Kees en haalde een pen en een oude envelop tevoorschijn.
‘A second … can I have your autograph, please?’
Vertwijfeld nam hij mijn pen aan.
Op dat moment kwam er een jongen binnen, die meteen het vrije toilet binnen liep.
‘Shit,’ siste Nils en hij vertrok. Met mijn pen!
Eerder gepubliceerd in de bundel De Juiste Dosis ©2013
Nils en Neil
Nils & the Boss
