Deze zomer komt Neil Young weer naar Nederland, maar ik ga er niet heen. In 1996 speelde hij in Ahoy met Crazy Horse. Vrienden, die op mijn aandringen voor het eerst meegingen, vonden het fenomenaal, maar ik dacht: ‘Vroeger was het toch beter.’ Het was mijn vijfde Neil Young concert en ik nam mij voor, dat het mijn laatste zou zijn. Zijn eerste concert in Nederland staat bij mij torenhoog aangeschreven, vooral omdat het de eerste keer was, dat ik een spiritueel orgasme ervoer.
Please Mr Postman
Het liedje ©1961, Dobbins – Garrett – Gorman – Holland – Bateman
Het verhaal ©2012, Herman Nijholt
Vijf namen tussen haakjes
Toen ik vijftien was kocht ik een verzamel LP van the Beatles – Beatles Greatest – met hun eerste singles. Eerlijk gezegd was ik al snel uitgeluisterd op Please please me en I wanna hold your hand, in 1970 al ouwe meuk, maar wat ik wel leuk vond waren twee covers: Twist and shout en Please Mr Postman. Pas dertig jaar later, toen ik via het Internet ongehinderd in de schatkamers van de popmuziek kon ronddwalen, liep ik tegen het origineel van the Marvelettes aan. Ik was meteen getroffen door de onbeholpen manier, waarop het werd gezongen. De leadzangeres is gewoon schor, en de backing vocals klinken schril, als een stel hysterische schoolmeiden. Het komt nog geregeld voorbij op één van mijn playlists en elke keer moet ik lachen. Het lijkt of ze werkelijk in tranen is, omdat de postbode maar geen brief van haar vriendje bij zich heeft. Was dat werkelijk de bedoeling? Of was de tape op en moesten ze het met die eerste take doen?
Op de latere plaatjes is niet meer schor, maar verder hetzelfde recept. De enige keer dat ik de originele versie van Please Mr. Postman op de radio hoorde was in 2011, na de dood van Gladys Horton, het meisje met de schorre stem. Het eind van het lied, zou je kunnen zeggen. Maar, toen zag in die vijf namen tussen haakjes staan. Hadden ze werkelijk met zijn vijven om tafel gezeten, om aan zo’n simpel liedje te schrijven? Via het Open Medium besloot ik naspeuringen te doen naar die vijf componisten.
De Marvels
Het verhaal begint bij een Middelbare school in Detroit, waar een talentenjacht werd uitgeschreven. Eén van de leerlingen, Gladys Horton, besloot terstond een zanggroep op te richten met vier klasgenoten. Ze noemden zich aanvankelijk de Cansinyets (Can’t sing yet), omdat ze eigenlijk niet konden zingen. Georgia Dobbins had nog de beste stem, dus werd zijn lead-zangeres. Toen de grote avond was aangebroken hadden ze zoveel zelfvertrouwen bij elkaar gegiecheld, dat ze zich the Marvels noemden. Ze werden niet onverdienstelijk vierde, maar – shit! – de eerste drie mochten auditie doen bij het lokale platenlabel Motown. Na aandringen van de muziekjuf mochten de meisjes alsnog hun opwachting maken.
In de stoelen zaten Brian Holland en Robert Bateman, twee liedjesschrijvers, en verdomd, de heren zagen wel iets in die meisjes. Ze mochten terugkomen voor een tweede auditie, wanneer ze origineel materiaal hadden gevonden.
Een origineel liedje
Georgia Dobbins kende een jongen die liedjes schreef, William Garrett. Toen Garrett bij Dobbins thuis kwam om te laten horen wat hij had, viel het oog van Gladys Horton op de titel Please Mr. Postman. Jammer genoeg vonden ze het liedje niks, maar Georgia vroeg of ze de melodie en de tekst mocht veranderen. Dat mocht, als zijn naam ook maar op de credits bleef staan. Toen ze uiteindelijk weer naar Motown gingen, had Georgia er een tekst en melodie bij gemaakt, dus was van het origineel alleen nog de titel over.
Maar toen sloeg het noodlot toe. Georgia hield ermee op, omdat ze zich zorgen maakte om haar moeder, zei ze. Andere bronnen melden dat haar biologische vader niet wilde, dat ze in nachtclubs zou optreden. De andere meisjes besloten, nu ze zover waren, toch maar door te gaan. Gladys Horton moest als tweede keus de leadzang maar op zich nemen. De tweede auditie werd tegen de verwachtingen in een groot succes. De heren besloten dat ze Please Mr. Postman wilden opnemen, al moest er nog wel wat aan de tekst worden gesleuteld, maar dat konden zij zelf wel.
De postbode
Dan blijft er nog één naam over. Een zekere Freddie Gorman. Je wilt het misschien niet geloven, maar hij was een postbode, die in zijn vrije tijd liedjes schreef. Door het bezorgen van een poststuk kwam hij in contact met Barry Gordy, de grote baas van Motown, die zei dat hij best eens mocht binnenlopen, als hij iets had geschreven. Bij één van die bezoekjes liep hij Holland en Bateman tegen het lijf, die net bezig waren met Please Mr. Postman. Gorman vond dat hij als ervaren postbode een zekere deskundigheid had, dus mocht hij aanschuiven.
Wat zijn bijdrage was, heb ik niet kunnen traceren. De enige zin waarvoor een zekere deskundigheid is vereist luidt:
Please, Mister Postman, look and see
Is there’s a letter in your bag for me
Wellicht heeft hij aangevoerd dat een postbode zijn brieven in een tas vervoert, en niet in een doos of trommel.
Zo werd het resultaat op de plaat gezet. Barry Gordy leverde vervolgens ook nog zijn bijdrage door hun naam te veranderen in the Marvelettes, want vocale ‘marvels’ waren ze bepaald niet. Enfin, de rest is geschiedenis.
Brian Holland
Op de LP van de Beatles stond trouwens achter Please Mr Postman alleen de naam van Brian Holland. Welke misstand hierachter schuilgaat, heb ik niet boven water kunnen halen, maar Holland is wel de enige van het illustere vijftal, die later naam heeft gemaakt. Hij maakte namelijk deel uit van het legendarische schrijverstrio Holland-Dozier-Holland, die zich onsterfelijk hebben gemaakt met een lange reeks wereldhits, waaronder Stop! In the name of love (Supremes) en Band of Gold (Freda Payne). De laatste is mijn persoonlijke favoriet van hun hand, maar met zo’n trio weet je maar nooit wie nou wat heeft gedaan. Misschien haalde Brian pizza toen die andere twee hun ei legden.
Eerder gepubliceerd in mijn verhalenbundel This is my song ©2012
Gradys Horton
De Marvelettes
