Roy Buchanan - Pointless

Zoals vaak keek ik naar de Pointless, een quiz op de BBC. Een ouder echtpaar - mijn favorieten - waren op ongelukkige wijze in de tweede ronde uitgeschakeld. Ik deed mijn beklag bij mijn vrouw, die in de keuken net de tagliatelle bij de saus gooide. ‘Het eten is klaar,’ zei ze. Ik griste twee borden uit de kast, schepte eentje vol en spoedde mij weer naar de bank.
‘Hoef je geen mes?’ - ‘Nee, waarom?’
‘Om de pasta te snijden, bijvoorbeeld. Om als een beschaafd mens te eten.’

In de derde ronde werden vijf foto's getoond van beroemde gitaristen. ‘C is Roy Buchanan!’, riep ik.
‘Heb je gehoord wat ik zei?’, vroeg ze.
‘Doe nou niet zo moeilijk. We zijn thuis. Er is niemand.’
‘Ik ben er.’
‘Godzijdank,’ lachte ik verliefd, ‘en je houdt ook nog van mij! Waar heb ik het aan verdiend?!’
Een jong zwanger schaap en haar slome vriendje herkenden niemand. Ze moesten gokken.
‘C looks pretty old. Is he perhaps … Jimi Hendrix?’
‘Stomme trut!’, schreeuwde ik. ‘Ze weet niet eens dat Jimi Hendrix zwart is! En dat loopt gewoon vrij rond? En het mag zich nog voortplanten ook!’
‘Zeg, gedraag je ... kijk nu wat je doet!’, riep mijn vrouw ontzet, ‘je morst!’
Shit, op mijn nieuwe overhemd zat een sliert pasta met kerrie. Ik rende naar het aanrecht en pakte een doekje.
‘Niet het aanrechtdoekje!’
Snel greep ik een theedoek en hield die demonstratief in de lucht. Maar natuurlijk wilde het er niet uit. De presentator nam de antwoorden door. Roy Buchanan was een pointless antwoord! Mijn vrouw schudde haar hoofd en zei:
‘Je eet als een varken.’
‘Engelsen zijn varkens,’ zei ik, ‘ze kennen Roy Buchanan niet eens!’
‘Misschien ben jij wel een heel knap varken,’ gaf ze toe.

Eerder uitgebracht in Terug naar het Ei, 2015