‘Zal ik de dozen van zolder halen?’, vroeg ik zaterdag na Driekoningen. Mijn vrouw keek een beetje zuur en vroeg: ‘Zullen we hem niet nog een weekje laten staan?’ ‘Mij best,’ zei ik, ‘we hebben niet voor niets een plasticboom. Wat mij betreft blijft hij staan tot Pasen.’ Onwillekeurig moest ik denken aan een zaterdag tegen Pasen 1976.Lees verder
Tekening van Tilly
‘Heb jij die tekening van Tilly nog?’, vroeg mijn vriend Koos van der Sloot op een dag. Het zal een jaar of 10 geleden zijn. Natuurlijk! Ik haalde een blauw portfolio van zolder, waarin ik hem bijna 30 jaar zorgvuldig had bewaard. ‘Als jij er niets mee doet, geef mij hem dan maar mee,’ zei mijn vriend streng. ‘Ik heb hem ook gekregen.’ Daar kon ik niets tegen in brengen. We hadden hem ooit gekregen voor ons tijdschrift De Vogelaar.Lees verder
Warren Zevon in Amsterdam,
Warren Zevon, gone with the wind
Zondag was ik vroeg van bed. Ik ruimde de glazen van de vorige avond op, smeerde twee beschuiten met cranberry paté en activeerde op mijn PC playlist nummer 28, de datum rechtsonder op het scherm. Ik keek de weekendbijlage in, maar bleef bij een Maarten van der Weijden hangen, toen ik Carmelita voorbij hoorde komen. Buiten kwinkeleerden de vroege vogels in een kwieke ochtendzon, maar over mijn wang rolde een traan. Oké, bij wijze van spreken dan.Lees verder
Ik was nog een snotneus.
Stiekem, bij de jassen
‘Ik kom voor de receptie,’ zei ik tegen een zwart bejurkte dame in de hal. ‘Trap op, linksaf, dan ziet u het vanzelf,’ zong ze routineus. Nog voor ik een kop koffie met oranjekoek in de handen kreeg gedrukt, zag ik Annie staan. Ik had toevallig gehoord dat ze er waarschijnlijk ook zou zijn, anders had ik mijn vroegere buurmeisje beslist niet herkend. Pas na de mooie woorden voor de pensionado liep ik haar toevallig tegen het lijf.Lees verder
Leon Redbone, artwork
My walking stick - Leon Redbone
Soms denk ik nog wel eens aan die schooljongen uit Zwaagwesteinde. Wat zou er van het zijn geworden? Ik zag hem voor het eerst vanuit het raam van mijn opzichterskeet in de Hollanderwijk ten tijde van de renovatie. Iedere dag liep hij van het station naar de MTS. Eén van de bekende gezichten op straat, maar ik had hem voor een oude man aangezien. Dat was niet zo gek, want hij kleedde zich als een oude man met een lange grijze winterjas en een hoedje. Hij liep ook wat stram en droeg zijn aktetas aan het handvat.Lees verder
De ploeg van BBF en ik, de opzichter van IHN. Beide bedrijven bestaan niet meer.
Een brief van mevrouw Odijk (1981)
In de tijd dat ik opzichter was bij de renovatie van de Hollanderwijk in Leeuwarden, kreeg ik van de Woningstichting een brief in handen gespeeld. Ik keek naar de afzender. ‘Odijk? Ken ik niet,’ zei ik, ‘en Nieuwe Hollanderdijk met een oneven nummer? Dat zijn toch geen woningen van jullie?’ ‘Nee,’ zei de directeur, ‘maar je kunt altijd een kijkje nemen. Wij houden niet van brieven.’ Deze brief was geschreven in een onwillig handschrift en dwingend van toon: Beste Woningstichting, dit kan zo niet verder …Lees verder
Tess en pake Herman
Tot meer tellen!
Met de kleine meid op schoot, terwijl zij een boterham oppeuzelde, nam ik een populairwetenschappelijk magazine door, waarin de werking van het heelal werd uitgelegd. ‘Kijk zo,’ zei ik. ‘Jij bent ons zonnetje …’ en terwijl ik stukje brood in een baan om haar hoofd bracht: ‘… en dit is een planeet.’Lees verder
De Rappe Krentenbol
Na een grimmige vergadering moest ik wat stoom kwijt. Omdat het mooi weer was en ik mijn brood was vergeten, besloot ik naar de Lidl aan de Oude Oppenhuizerweg te lopen, voor een zak snelle krentenbollen. Halverwege op een parkeerterrein haalde een man een voorwiel uit zijn Renault en vervolgens de rest van een racefiets. Toen wierp hij zijn stropdas op de achter-bank, trok zijn overhemd uit en liet ook zijn kantoorbroek zakken.Lees verder
Vensters en deuren
Toen ik de parkeergarage binnenreed, realiseerde ik me dat de routebeschrijving nog op mijn bu-reau lag en mijn portemonnee thuis op de radiator lag te drogen. Op goed geluk stak ik via het Damrak door naar de Nieuwezijds en vond tenslotte de straat. Mijn zakelijke outfit viel gaandeweg meer uit de toon. Links en rechts verschenen rood verlichte dames in vensters en geen enkele voordeur droeg de naam die ik zocht.Lees verder
Match Fixing (1968)
De jaarlijkse voetbalwedstrijd van de Bonifatiusschool tegen de Openbaren zou plaatsvinden op een echt voetbalveld van Sportclub Joure onder leiding van onze gymleraar van der Meer. Wij minachtten van der Meer, want hij spuugde bij het praten, dus noemden we hem heimelijk Flieber. Bovendien was hij gemeen en zelf Openbaar, dus floot hij vast tegen ons. Jopie was onbetwist de beste voetballer van de school, dus hij bepaalde wie erin zat.Lees verder
De rechtbank van Gunnar Daan
Rechtbank in de wolken (2003)
Zijn grootste zorg voor Europa, verklaarde Frans Timmermans onlangs, was de groeiende roep om een sterke leider boven een verdeelde en krachteloze democratie. Ik deel die zorg en zal tot op mijn sterfbed de democratie verdedigen, als het minst slechte staatsbestel om een land te besturen: meerderheden zoeken en compromissen sluiten. Echter – en laten we het daar ook snel over eens worden – voor de kunst is democratie dodelijk.Lees verder
Like a hurricane! (1976)
Vervolg op Neil Hier! (1976) waarin ik vertelde, dat ik op 26 maart 1976 in de Edenhal stond. De lichten gingen uit … … en plotseling doemde daar wankel een man met lang haar en opgelapte kleren op, die zich met de blik op de grond een weg zocht langs de kabels en het instrumentarium. We juichten! Dat was hem! Dat was Neil Young! Hij was het echt!Lees verder
Neil Hier! (1976)
Deze zomer komt Neil Young weer naar Nederland, maar ik ga er niet heen. In 1996 speelde hij in Ahoy met Crazy Horse. Vrienden, die op mijn aandringen voor het eerst meegingen, vonden het fenomenaal, maar ik dacht: ‘Vroeger was het toch beter.’ Het was mijn vijfde Neil Young concert en ik nam mij voor, dat het mijn laatste zou zijn. Zijn eerste concert in Nederland staat bij mij torenhoog aangeschreven, vooral omdat het de eerste keer was, dat ik een spiritueel orgasme ervoer.Lees verder
Without you - Wansmaak bestaat niet!
Wat was mijn eerste plaatje? Tja, dat hangt af van de definitie. Mijn vriend Willem Hooghiemstra had een eigen zolderkamer met een platendraaier, dus kocht hij platen. Ik deelde mijn kamer met twee broers en de draaitafel beneden was van mijn vader en mijn afwijkende muzieksmaak, was een groeiend bron voor frictie. Omdat Willem snel van smaak wisselde, kon ik sommige platen voor een zacht prijsje overnemen. De eerste was Jolita van Rob Hoeke’s Rhythm & Blues Band.Lees verder
Jan Prakje on the road
Jan Prakje
Terwijl ik in alle vroegte mijn schoenen, die ik gisteren onder een tafeltje had geschoven, weer aantrok en een veter brak, kwam er – bliep – net een Whatsapp-bericht binnen. Het was mijn vriend de psycholoog, die om 6.46 schreef: Op mijn WC lees ik ‘Onze Lieve Vrouwe van de Schemering’ een bundel essays van Willem Jan Otten. Ik denk tijdens het lezen vaak aan jou. Ben zo vrij en uitspraak van WJO te parafraseren: “Dankzij het verhaal wordt mijn leven reëel.”Lees verder
Pastoor Mets wijdt de Willibrordusschool (tegenwoordig Mattheusschool) Op de achtergrond koster Brouwer, alias Sinterklaas
Wat ik later wilde worden
Tijdens een familiegebeuren rond de kerst vroeg een nichtje zomaar, wie van ons nog geloofde. Het bleef even stil. ‘Ik,’ zei ik toen. De vraag was zo ruim gesteld, dat nuanceren niet eens nodig was. Als kind was ik diep geraakt door het sprookjesachtige kaarslicht, de Latijnse wondertaal, de Gregoriaanse gezangen en de galmende gewelven van onze katholieke kerk, de Mattheus in Joure. Natuurlijk geloofde ik in een God. Hij geloofde toch ook in mij? En daarom ga ik tegenwoordig niet meer naar de kerk. Hij is er niet meer. Alleen in mijn diepste gedachten brandt nog het vuur. ‘Ja,’ zei mijn...Lees verder
McCartney 1970
Misschien ben ik verbaasd
In een documentaire over the Kinks vertelde Noel Gallagher dat Ray Davies met Paul McCartney de beste songwriters waren uit het Verenigd Koninkrijk, dat tegenwoordig overigens behoorlijk verdeeld is. Die voorkeur voor Paul McCartney deed me goed, temeer omdat in het collectief bewustzijn John Lennon er over het algemeen het beste vanaf komt. Ik begrijp dat wel, want ik had hetzelfde tot 1980, toen ik werd bekeerde.Lees verder
De oude Jouster Drukkerij in de Midstraat
De Oude Jouster Drukkerij
Toen ik tijdens de feestdagen Black Magic Woman van Fleetwood Mac weer eens op de radio hoorde, dacht ik met weemoed terug aan de Jouster Drukkerij, ofwel de VJD. Niet alleen omdat ik dat plaatje daar voor het eerst hoorde, maar ook omdat de VJD net als Fleetwood Mac twee levens kent.Lees verder
Allemaal naar buiten voor de foto ...
Mijn neef Koen
Tijdens een familiegebeuren sprak ik weer eens neef Koen, voor wie ik al sinds zijn geboorte een zwak koester. Als kind kwam hij vaak logeren, maar sinds hij in Groningen woont, zie ik hem nog zelden. Hij was mager geworden en droeg een bril. Door het toeval gestuurd stonden wij naast elkaar in de keuken, ik in de weer met de prinsessenbonen, hij met de uien. ‘Hé Koen, hoe gaat het?’, vroeg ik, toen ik een traan over zijn wang zag biggelen.Lees verder
De soul van Al Green: Belle
‘Hij had wel heel veel liedjes over Jezus,’ zei mijn vrouw, toen we na het concert van Ry Cooder Carré verlieten. ‘Ja, dat viel mij ook op,’ zei ik, ‘maar als het goeie songs zijn, heb ik er geen probleem mee.’ Dat is in het kort mijn houding tegenover God in de muziek.Lees verder
Nils Lofgren 1995
Heino is niet bepaald het centrum van de wereld, maar op 4 november 1995 – de nacht dat Yitzhak Rabin werd vermoord - speelde Nils Lofgren in het plaatselijke muziekcentrum. Ik legde twee tientjes neer en kreeg een stempel op de rug van mijn hand. Kees wilde eerst zijn jas afgeven. Ik liep door, op zoek naar de zaal, en trok per ongeluk de deur naar de toiletten open. Iets vertraagd drong tot mij door, wat ik binnen had gezien, ...Lees verder
It's over - Roy Orbison
Iets weerhoudt mij ervan om de loftrompet over hem af te steken. Het zal mijn weerzin tegen platitudes zijn, ook al is er inmiddels alweer een hele generatie die zijn naam, laat staan zijn muziek kent. Laat mij u maar gewoon eens meenemen. Het is 3 januari 1988 en we bevinden ons Nightclub The Coconut Grove.Lees verder
Afspraak met Brenda
Toen ik met een kop koffie weer op mijn werkplek zat, trof ik in mijn mailbox een bericht aan van een zekere B. Schrijver. Die naam kwam me niet meteen bekend voor. In het onderste venster las ik de korte tekst: Hallo Herman, zou je even contact willen opnemen? Groet Brenda. Plus de automatische melding dat het bericht vanaf een iPhone was verstuurd. ‘Kennen wij een Brenda Schrijver?’, vroeg ik mijn collega aan de overkant.Lees verder
Mijn 3 boeken uit 2018, bovenop Sido bij de Paraguayos
Sido bij de Paraguayos
Dit boek bevat een verslag van de avonturen van Sido Nijholt op het WK padel in Asuncion Paraguay. Het is in episodes als losse verhalen eerder gepubliceerd op www.klapwiekproducties.nl .Lees verder
Pages
No front page content has been created yet.