Verhalen van alledag

De verroeste brug

K-k-koud

Een ommetje op zondag

‘Jakkes, wat is het koud,’ kreunde ik, terwijl ik mijn handen bijna door mijn zakken heen drukte. Ik zei dat niet om te klagen, maar om mijn ongerief te bedwingen door het onder woorden te brengen. Althans, dat denk ik achteraf, want feitelijk is het onmogelijk je motieven ten diepste te kennen. ‘Jij wou er toch even uit?’, merkte mijn vrouw luchtig op. ‘Natuurlijk. Een mens kan niet de hele dag binnen zitten. Het was droog, maar nu we buiten zijn is het toch vies koud. Dat wou ik gewoon even zeggen.’ ‘Maar waarom trek je dan ook geen trui aan?’, vroeg mijn vrouw...Lees verder

Theater van het leven

In mijn verhaal Dear Nancy heb ik verteld over een memorabele ontmoeting met Nancy Hewitt op een zaterdagavond, september 1983 in San Francisco, en haar hysterische nicht Leslie. Daar had het bij moeten blijven, maar de werkelijkheid is nu eenmaal weerbarstig.Lees verder

(misschien mijn) Nancy Hewitt

Dear Nancy

Op zaterdagnacht 24 september 1983 was iedereen in café het Hert wel zo’n beetje nat, want het was Jouster Merke, lalalalala … maar niet ik. Want elf tijdzones verderop vloog een sportwagen met gierende band van het asfalt en miste op een halve meter na een kolossale eik.Lees verder

Afscheid van een kamerplant

Toen ik mijn vrouw bij thuiskomst met overgave zoende, voelde ze anders aan. ‘Is er iets?’, vroeg ik. ‘Hij is weg,’ zei ze met een ondertoon van spijt en berusting. ‘Dat is waar ook! Je hebt meneer Theo naar het tehuis gebracht … of is het een pleeggezin?’ ‘Nee, nee, hij staat in een tuinkas, tussen de andere cactussen. Ach, je had hem moeten zien. Hij stond daar zo stoer …Lees verder

Adam en Eva Superba

Grenzen van intimiteit

Al de hele week droeg ik, ook naar mijn werk, de jas van Koos, die hij bij zijn laatste reis aan de kapstok had laten hangen. Met die jas en mijn mooiste overhemd aan zat ruim op tijd klaar, maar door een samenloop van omstandigheden en een litanie van noodzakelijke vrouwengedoetjes, vertrokken wij toch iets aan de late kant.Lees verder

Roekeloos wit

Denk ik aan mijn dood, dan heb ik daar een duidelijk beeld bij. Alles is wit, alles is stil en alles is koud. U zult zeggen: onzin, maar zevenendertig jaar geleden heb ik het van dichtbij gezien en die ervaring zal mij nooit meer verlaten.Lees verder

Vrijdag negentien uur

‘Wat eten we?’, vroeg ik, nadat ik mijn vrouw bij thuiskomst ritueel had gezoend. ‘Geen idee,’ zei ze laconiek. Zij vindt doorgaans, dat alles vanzelf wel goed komt, als de laden maar gevuld zijn. Ik geloof in het diepst van mijn wezen in het maken en uitvoeren van plannen, dus liep ik naar de keuken en trok de koelkast open.Lees verder

11 mei 2021: De GGD Sneek

De bloei van de perenboom

Toen ik mijn erf opreed, trof mij de bloei van ons perenboompje. De witte bloesem straalde mij tegemoet en veroorzaakte een emotionele opvlieger. Ik danste naar binnen, wierp mijn sleutels luidruchtig op het kastje, en jubelde dat ik thuis was.Lees verder

Mea Culpa

Toen ik vanochtend vroeg de factuur voor mijn gehoorapparaat op mijn toetsenbord zag liggen, besloot ik hem meteen maar te voldoen. Tijdens het inloggen met mijn Rabo-pas morste ik hagelslag op mijn toetsenbord. Toen ik vervolgens weer doorging, werd mij de toegang geweigerd. Kan gebeuren. Maar toen ik bij de tweede poging weer niet binnenkwam, brak diep van binnen een lichte paniek uit.Lees verder

Het hart houdt niet stand

Ze zei: ‘Ik ga even mijn woonprogramma kijken.’ Wat ze bedoelde te zeggen was: Kan die radio even uit. En radio is weer geheimtaal voor hinderlijke muziek, ook al was die afkomstig van mijn PC. Maar mijn afspeellijst had net Billie Holiday geselecteerd en een overleden artiest zet je niet af, dus liep ik naar mijn werkkamer en trok de deur achter me dicht.Lees verder

Terug naar het ei

Een verslag van de vernisage van mijn vriend en kunstenaar Koos van der Sloot op 3 december 2017: ‘Hoe was de opening?’, vroeg mij vrouw, toen ik zondag thuiskwam. Ik zei naar waarheid dat het gezellig was, want als er meer mensen dan kunstwerken in een ruimte zijn, moet de kunst het nu eenmaal ontgelden.Lees verder

Een zaterdagochtend, januari 2021

Ik had nog geen zin om onder de douche tegen het harde plaveisel van de dagelijkse werkelijkheid te worden gesmeten, dus sloop ik in kamerjas de trap af. Ik legde de kussens in de bank recht en bracht de afgebrande waxinelichtjes en de glazen van gisteravond naar de keuken.Lees verder

Op slot

‘Je was net op tijd,’ zei ik, toen mijn vrouw maandagavond keurig geknipt en geverfd binnenkwam. Ze hing zonder tekst haar jas weg en liet zich met een zucht in haar stoel vallen. ‘We gaan op slot,’ vervolgde ik. ‘Weet ik,’ antwoordde ze korzelig. ‘De kapper had de toespraak er ook op.’ Iets zat haar dwars. ‘Heb je al koffie gehad?’, vroeg ik. ‘Ja.’ ‘Ik nog niet,’ zei ik en liep naar de keuken. ‘Nou, doe mij dan ook nog maar één,’ zei ze, ‘maar niet te sterk, hoor.’ Ik vulde het kleine filterapparaatje, waar ik precies twee kopjes uit haal. Niet de kleine deftige kopjes met goud en...Lees verder

Rook

Een oude man met een ijsmuts diep over zijn oren getrokken bleef staan voor de deur van het sigarenmagazijn. Hij trok een zakdoek tevoorschijn, trad naar binnen en snoot zijn neus. De detaillist met krul-snor veerde op achter zijn toonbank, en liep de klant met voorzichtige pasjes en een uitgestoken hand tegemoet.Lees verder

De laatste test

‘Oké!’, zei ik tegen collega Gerard, na de zoveelste rochelende hoestbui, ‘ik ga wel naar huis en laat me testen.’ Ik was natuurlijk alleen maar verkouden. Dat had ik steeds gezegd. Ook om mezelf te overtuigen.Lees verder

Rue Michel Bizot 48 Parijs 7e verdieping

De ogen van Francine

Ze zeggen dat je eerste liefde heimelijk altijd op nummer één blijft staan. Maar dat geldt niet voor mij. Ik denk nog zelden aan haar terug en dan nog slechts met weemoed. Maar toen de Oude Schrijver haar naam noemde, zag ik weer haar ogen, smeulend verlangen naar brandende liefde.Lees verder

De handen van mijn moeder

‘Kijk,’ zei mijn moeder. Ze wilde naast me komen zitten. ‘Anderhalve meter,’ zei ik weer. ‘Ach ja,’ zuchtte ze. Ze reikte me haar ‘app-apparaat’ aan en nam weer plaats bij het raam. Op de foto zat een familielid op zijn ziekbed met een duim op. ‘Heeft ie …?’ ‘Nee, het is wat anders,’ zei ze, ‘maar aan zijn voeten …’Lees verder

Liefde in tijden van Corona

Het was vreemd. Na drie dagen thuis werken leek het kantoor anders. Was het de kleur van het metselwerk? Of de kleur van de wolken, in het grijs meende ik een violette ondertoon te herkennen.Lees verder

1955

Snijpunt Heegermeer, 1997

Toen ik in 1955 aan haar baarmoeder ontglipte, zei dokter de Boer tegen mijn moeder dat alles goed leek, maar een paar jaar later vonden ze op het kleuterbureau toch dat ik X-benen had. Niemand had daar ooit iets van gemerkt.Lees verder

De vaste plek der dingen

Mijn vrouw heeft ontegenzeggelijk de mooiste benen van voor de Cuba-crisis, maar gelukkig heeft ze ook enkele tekortkomingen, want van de volmaakte vrouw is geen man ooit gelukkig geworden. Zo is ze, ondanks het kwijnen van de oerbossen, dol op reclamefoldertjes. Bij het lezen worden ze rondom verspreid op stoelen, tafels en vloer, zonder een herkenbaar systeem. Ik verdraag het, maar ik zal er nooit aan wennen.

Toen ik zaterdag de nieuwe tv-gids, die zij hardnekkig radiobode noemt, wilde pakken en hij niet op zijn vaste plek onder de salontafel lag, keek ik in de krantenbak, maar...Lees verder

De onvolmaakte hand van God

De onvolmaakte Hand van God

Na de koffie en de update van ons wederzijdse welzijn, vroeg ik kunstenares Hilda Kanselaar of ze nog nieuwe projecten onder handen had. Jazeker, ze had voor een expositie het thema van haar afstudeerproject weer eens opgepakt: De onvolmaakte hand van God.Lees verder

... de jas van Koos

Mijn Oecumenische schoenen

Louter wanneer er sprake is van gerichte aanschaf, ga ik nog wel eens langs de winkels. Mijn vrouw moest een cadeau voor een jarige vriendin hebben. Zo passeerden wij op de Dracht in Heerenveen gearmd de etalage van een schoenenzaak, die UITVERKOOP schreeuwde. ‘Moest jij geen nieuwe schoenen hebben?’, vroeg ze.Lees verder

Levensvragen

‘Maar wat is nou de zin van filosofie?’, vroeg onze buurvrouw.Lees verder

Bezoek

‘Wat doe je nou?’, vroeg ze toen ik de stofzuiger wegzette. ‘Ik ga me scheren,’ zei ik. ‘Ben je hier dan al geweest?’ ‘Hier liggen toch geen scherven?’Lees verder